Wanneer het onuitgesprokene ook deel mag uitmaken van het geheel…
Ze kwam met de vraag hoe ze haar oudste zoon meer zou kunnen loslaten. Hij is 35 en woont alleen. Als hij een relatie heeft loopt het om de één of andere reden steeds mis. Ze kan het moeilijk aanzien en vervalt, ondanks dat ze dit niet wil, telkens weer in een zorgende rol.
Ze had er weinig vertrouwen in dat het haar nog zou lukken, want ze had al zoveel geprobeerd.
In mij kwam de vraag langs of ze miskramen had gehad, of misschien een abortus. Ik twijfelde maar de vraag rolde uit mijn mond. En toen werd het stil... De spanning in de ruimte was voelbaar, ondanks dat we maar met z’n tweeën waren. Of waren we misschien toch met z’n drieën? Ik zag dat mijn vraag haar aan het wankelen bracht. Het bleef lange tijd stil, totdat ze, heel aarzelend en alsof het er eigenlijk nog steeds niet mocht zijn, begon te vertellen... haar eerste kind...
Verontschuldigingen volgden, samen met een gevoel van schaamte, en de gedachte dat ik die vraag misschien beter niet had kunnen stellen. Ze praatten er immers al lang niet meer over. Dit was al zo lang geleden. Dat dit gevolgen zou hebben, wist ze destijds niet. Ze was er toen niet klaar voor, of misschien toch wel, maar die ene minuut van twijfel werd weggewuifd. Voor haar eigen keuzes opkomen, was ze niet gewend.
Het werd steeds duidelijker dat dit ook de relatie met haar man had beïnvloed. Ze hadden er nooit meer over gesproken. In het onuitgesprokene was er een afstand tussen hen ontstaan, een leegte die werd opgevuld door haar oudste zoon. Onbewust was hij voor haar gaan zorgen en zij voor hem in een soort van symbiose.
Het was ontroerend om te zien hoe ze afscheid nam van het zieltje dat zo kort bij haar was geweest. Nooit eerder had ze dit kunnen delen, maar in het delen vond ze rust en inzicht.
Of ze weer de plek naast haar man zou kunnen innemen en haar zoon zou kunnen loslaten liet ik aan haar over. Het loslaten werd op zielsniveau begrepen, en op dat moment waren er geen woorden meer nodig.
Taboes doorbreken – alles en iedereen hoort erbij – voorbij de schaamte