Spiegeltje spiegeltje aan de wand
Mama appel maakt zich zorgen om Sien, haar jongste appel. Ze heeft een afspraak ingepland bij mevrouw Ananas in de hoop dat zij haar wat tips kan geven. Mevrouw Ananas weet vaak wel raad. Ze heeft een systemische bril en je krijgt er vaak verhelderende inzichten.
Ze kan snel langsgaan bij Simone en ze geeft aan dat ze zo moe wordt van Sien. Ze houdt niet op met vragen stellen en als de ene vraag nog niet af is komt er al een volgende vraag. Ze wordt er helemaal gek van.
Simone vraagt aan mama appel als ze dit gedrag herkent en ze wacht even af. Mama appel vindt dit maar een vreemde vraag, want ze komt voor Sien en niet voor zichzelf.
In het huis van mevrouw Ananas staat een grote spiegel. Het is zo’n oude spiegel met mooie ornamenten en mama appel wordt uitgenodigd om ervoor te gaan zitten. Ze moet even wennen aan het beeld, want ze rent zo vaak van het één naar het ander dat ze niet eens de tijd neemt om stil te staan, laat staan naar zichzelf in de spiegel te kijken.
Simone herhaalt nog even de vraag als ze het gedrag van haar dochter herkent in het stellen van zoveel vragen en opnieuw geeft ze mama appel tijd…
Mmmm… Mama appel moet toegeven dat ze zelf ook wel heel veel vragen heeft in haar hoofd. Vragen die opnieuw vragen oproepen en haar doen twijfelen waardoor er opnieuw vragen komen. Dit is confronterend, maar toch wil ze niet weglopen en dit aankijken.
Mevrouw Ananas luistert aandachtig en heeft ook geen oordeel. De dingen zijn wat ze zijn en heel vaak komen bij haar mama’s aankloppen die ze even voor de spiegel plaatst.
‘Betekent dit dan dat Sien minder vragen gaat stellen als ik zelf eerst leer om mijn hoofd te doen zwijgen’?
Mevrouw Ananas vertelt dat kinderen spiegels zijn. Ze kopiëren ons de hele tijd. Onbewust willen ze ook het beste voor ons en voelen ze haarfijn aan als wij afwezig zijn of met onze aandacht overal zijn behalve in het hier en nu. Het is een kwestie van focussen, je hoofd even uit zetten, je aandacht geven aan wat er toe doet. Die vragen in je hoofd leiden je af naar het verleden of naar de toekomst en brengen geen antwoorden.
Mevrouw Ananas geeft aan mama appel een aantal tips mee. Ze spreken af elkaar over een paar weken opnieuw te ontmoeten.
Het vraagt wel wat van mama appel om de tips toe te passen, maar hoe meer ze dit doet hoe rustiger ze zelf wordt. Ze stapt trager, praat rustiger en ze kijkt af en toe glimlachend naar zichzelf en die spiegel.
En raar maar waar: Sien stelt geen vragen maar en is haar vrolijke zelf terug geworden.
Een nieuwe afspraak met mevrouw Ananas was eigenlijk niet meer nodig, maar mama deelde met heel veel plezier haar ervaringen….
Spiegeltje spiegeltje aan de wand naar jezelf durven kijken gaat daarmee hand in hand.
Een verhaal geschreven door Nathalie Verlinde met illustraties van Sylvie Daenens
ENKELE BRUIKBARE TIPS VOOR OUDERS ALS JE KIND ANGSTIG, ONRUSTIG, LASTIG gedrag stelt:
- Belangrijk om jezelf de volgende vragen te durven stellen:
o Wat doet dit gedrag met jou?
o Herken je dit gedrag bij jezelf of bij je partner?
o Aan welke leeftijd doet dit gedrag je bij jezelf herinneren?
o Durf jezelf de vraag stellen hoeveel je zelf ‘aanwezig’ bent?
- Rustig blijven en er gewoon zijn voor je kind doet al wonderen
- Je hoeft niets op te lossen. Het is belangrijk dat kinderen hun emoties kunnen uiten en dat jij er bent.
- Ga geen gesprek aan maar wacht tot de angst, de onrust, de kwaadheid verdwenen is. Met jonge kinderen is het uberhaupt niet altijd zinvol om een gesprek nadien aan te gaan. Ze reageren nog zo in het moment en vanuit emoties dat ze dit vaak echt vergeten zijn.
- Spreek over het gedrag ipv over het kind. ‘Je benen deden weer vanalles’ ipv ‘jij bent zo onrustig’ of ‘je ogen konden niet stoppen met huilen’ ipv ‘je bent een huilemeid’. Zo vermijd je identificaties.
- Kijk oplossingsgericht en niet in termen van goed of fout. De dingen zijn de dingen en je kan het misschien de volgende keer anders doen.
- Blijf het kind zien achter het gedrag
- Durf ook aangeven dat je dit zelf herkent en dat je er ook mee aan de slag gaat;
- Vermijd projecties! Het kind voelt niet hetzelfde als jou
- Weet ook dat een kinderbrein volop in ontwikkeling is en dus nog over het denkvermogen van jou beschikt. Een kind leert door ervaren en als volwassene is het onze taak om te blijven investeren.
- Geef zelf het goede voorbeeld. Als je zelf veel angsten hebt, vraag dan niet van het kind om niet angstig te zijn.
- Benoem het gevoel. Dan krijgt het kind erkenning.
Indien dit gedrag blijft duren kan het ook zijn dat er een onbewuste identificatie is met iemand uit het familiesysteem die buiten gesloten is of met iets dat geen plek gekregen heeft. Kinderen hebben een magische liefde en willen dat alles en iedereen erbij hoort. Wat buitengesloten wordt kan dan zomaar bij hen komen.
Het kan ook zijn dat er iets ‘uit orde of uit balans’ is en dat het kind dit gewoon via zijn gedrag toont.
Een systeemopstelling kan hier duidelijkheid in brengen.
Start hier met schrijven...