Het eerste wat me opviel toen ze binnenkwam, waren haar mooie oorbellen: hangers met bedeltjes en turkoois gekleurde stenen. "Zelf gemaakt," zei ze trots, maar daar had ze momenteel geen tijd meer voor.
Haar verhaal ging over doodsangst en hoe ze de laatste weken steeds vaker vlekken voor haar ogen zag. Nog een tweede opinie van een oogarts en dan zou ze gerustgesteld zijn dat het niets ernstigs was. Haar lichaam vertelde echter iets anders. Telkens wanneer het woord ‘dood’ viel, trilde haar stem en kwamen er emoties. Die verdwenen weer wanneer het woord ‘leven’ zijn intrede deed.
Ze wilde ‘leven’ en ze wilde zo graag weten wat het leven van haar verlangt, welke weg ze moest inslaan. Haar ogen vertelden dat het tijd was om niet meer de hele tijd voor een scherm te zitten. Maar welke richting ze op moest, wist ze niet. Ze stond wankel aan het begin van een nieuw pad. Mocht ze wel leven? Soms voelde ze haar zo machteloos.
Ik vroeg haar of ze Indiaanse roots had, en bij die vraag zag ik een kwetsbare glinstering in haar ogen. Aan haar vaderskant waren er inderdaad in een ver verleden Indianen geweest.
We stelden de dood, het leven, machteloosheid, bestaansrecht en haar Indiaanse roots op. Haar ogen waren gefocust op ‘leven’, maar haar hele lijf werd naar de dood en haar Indiaanse roots getrokken. En opnieuw kwamen er emoties. Alles gebeurde in stilte en in die stilte kwam de beweging. Ze kon kijken naar het lot van een volk dat zijn bestaansrecht verloren had en machteloos moest toekijken. Ze kon plots naar de doden kijken. En iets in haar werd krachtiger. Het recht om te mogen bestaan werd stilzwijgend uitgewisseld, een ritueel, een dans, aanrakingen en ook afscheid.
Woorden waren niet nodig, een stille dans, een ongenaakbaar begrijpen van het lichaam dat gevuld werd met ‘leven’. Het leven durven en mogen nemen desondanks de vele doden.
We namen afscheid in stilte, zonder woorden, zoals haar voorvaderen dat ook ooit deden. Iets dat verder reikt dan het begrijpen. Het werd begrepen op een dieper niveau.
Start hier met schrijven...